Pawlacz Perski tak dobrze opisuje wydawaną przez siebie muzykę, że właściwie wystarczyłoby wkleić opis „Buoyancy” z Bandcampa i dodać tylko, że warto ten materiał kupić.
Od paru lat słucham większości rzeczy wypuszczanych przez ten kasetowy label (i jego sublabel Patalax) i nie podeszła mi bodaj jedna. Takich artystów jak bohater tego postu, Fischerle, Mech czy Melatony zdecydowanie warto poznać.
Wróćmy do „Buoyancy”.
U Wojtka Kurka sonorystyczne eksperymenty w duchu współczesnej muzyki poważnej sąsiadują z transowymi rytmami o bardzo pierwotnej proweniencji. Wszystkie te niezwykłości autor wyczarowuje przy pomocy zestawu perkusyjnego wspartego autorskimi efektami stworzonymi w środowisku MAX/MSP, które przetwarzają materiał akustyczny w czasie rzeczywistym – zobaczcie sami: nie da się lepiej tego opisać.
Lubię w kasetach wydawanych przez Pawlacz Perski i zwłaszcza Patalax, że zawarta na nich muzyka pozwala uruchomić wyobraźnię, wymyślać fabułę w nieco nierzeczywistym, zazwyczaj mało przyjaznym świecie.
Kurek łączy zimną, „wodną” psychodelię z industrialnym klimatem (tyle że to raczej industrial kijów i kamieni, nie maszyn). Słuchając „Buoyancy”, przenoszę się do niespecjalnie przyjemnej jaskini.
Przyjemnie – jak wspomniałem – tam nie jest i woda kapie na łeb, ale dzięki temu, co nagrał Wojtek Kurek, chętnie tam posiedzę.
Kwintesencją tej płyty jest kapitalny, tytułowy numer.
Powoli żegnamy ten pojebany rok. Oto jego szalenie potrzebne podsumowanie.
***
Zacznijmy od najlepszej okładki. W zeszłym roku była to „High Anxiety” Oozing Wound (to również moja ulubiona płyta 2019; szkoda, że Thrill Jockey tak kiepsko wydał winyl), w tym zdecydowanie wyróżnia się obrazek ze „Still Laughing” GAG (swoją drogą, bardzo dobra rzecz). OFF Festival 2018, „Tylko kiedy się śmieję”.
***
Zanim wymienię swoje ulubione (niekoniecznie najlepsze) płyty 2020, słówko o rozczarowaniach. Na pewno nie wrócę do dziwadła, które wydali wspomniani Oozing Wound. Daniel Blumberg po fantastycznej „Minus” przynudził na „On&On”. June of 44 wydali nowe wersje starych kawałków (w tym dwa potrzebne jak relaxy na Wyspach Kanaryjskich remixy) – jakieś to mięciutkie, zwłaszcza wokal; przykra niespodzianka. Wacław Zimpel oczywiście super, ale wciąż czekam na coś, co podejdzie mi tak bardzo, jak „Lines” czy LAM. Coriky mnie nie rozczarowało, bo nie licząc Ataxii, nie podchodzą mi rzeczy, które nagrywają byli członkowie Fugazi. À propos Ataxii, John Frusciante znów nagrał średnio fascynującą, elektroniczną płytę. Nie dał też wiele radości Thurston Moore, ocierający się o autoplagiat na „By the Fire” – gdy leci „Hashish”, czekam, aż dryblas z Florydy zacznie śpiewać „Sunday comes alone again…”. OK, koniec.
Pewnym – bo niewiele się spodziewam – rozczarowaniem jest postępujący upadek dziennikarstwa muzycznego. Do jego głównego atrybutu, nudy, doszedł kolejny: polityczna poprawność. Oto dziennikarz „Polityki” kończy recenzję płyty Siksy puentą: „Jeśli wam się podoba, to właśnie o to chodziło. Jeśli wam się nie podoba – tym bardziej”. Tak więc, czytelniku miły, jeśli nie cieszy cię wyżej wzmiankowana pozycja fonograficzna, to nie dlatego, że jest pretensjonalnym, asłuchalnym gniotem – po prostu masz, chłopie (damy, jakżeby inaczej, a priori lubią Siksę), problem ze sobą, z kobietami, może chciałbyś wstąpić do Straży Narodowej. Wspaniała dialektyka. Niech już ten dziennikarz zostanie lepiej przy wygłaszaniu laudacji dla Dawida Podsiadły.
Nie ma już – poza wyjątkami – gdzie poczytać o muzyce. Tak jak nie ma gdzie poczytać o piłce nożnej.
À propos czytania, oto trzy najlepsze książki o muzyce, jakie zmęczyłem w tym roku:
Bałem się rozczarowania, jednak okazało się, że panowie nagrali fantastyczny materiał. Koncert TSM we Wrocławiu był ostatnim, jaki zobaczyłem w 2020, i jednocześnie najlepszym. Gdyby nie było kowidu i zaliczyłbym więcej występów artystycznych, pewnie i tak sztuki tria Dudziński – Sulik – Szymański nikt by nie przebił.
Tu miał się pojawić wtręt na temat niedoszłego wydawcy TSM, ale nie lubię kopać, więc omijam temat.
Pod tym niespodziewanym tytułem kryje się kontynuacja ponuractwa „Sromoty”, w tym trzy mocne, depresyjne szlagiery („Monochron”, „Welocyped”, „Śmiertelne piosenki”). Gdyby jeszcze ta płyta została lepiej nagrana… Wydanie z pretensjonalną pocztówką zamiast tekstów.
Choć zdarzają się wyjątki (pierwszy przykład, jaki przychodzi mi do głowy, to Torpur), polski punk muzycznie wciąż stanowi pojarocińską, dezerterową traumę, tekstowo zaś uskutecznia moralizatorstwo, które za serce może chwycić co najwyżej albo jednostkę co prawda dorosłą, lecz niezbyt żwawą intelektualnie, albo małego Jasia odmrażającego uszy na złość mamie.
Czy punk musi być drętwy? Czy Szymek musi się zgadzać z Krzychem, sprawdzając po drodze, co myśli Darek i inne GWpunki? Niekoniecznie, o czym świadczy pierwsza z brzegu płyta Iron Lung Records. Chociażby tegoroczny materiał australijskiego GELD. Wpierdol. Aha, to nie jest „album pierwszy z brzegu”, to doskonała płyta.
Gdy pierwszy raz włączyłem mp3 z tym materiałem, pomyślałem, że tylko omyłkowo zapisałem go w folderze do ewentualnych recenzji z polską muzyką. Moron’s Morons są zupełnie pozbawieni tutejszych smętnych przyległości, ale nie są podróbą: są autentyczni i pojebani. Garażowy punk najwyższej próby.
Wehikuł czasu z LA. Trudno uwierzyć, że ten materiał nie jest znaleziskiem z lat 90. Jeden z nielicznych zespołów czerpiących garściami z tamtej dekady, który nie odstaje od najwybitniejszych przedstawicieli amerykańskiego, alternatywnego grania tamtych czasów.
Po kilkunastu latach Phil Elvrum nagrał znów coś pod szyldem The Microphones. Słyszałem, że nudzi i zamienił się w Kozelka. Po pierwsze – nie nudzi, po drugie – daleko mu do pretensjonalności byłego lidera Red House Painters.
Ci to co chwilę goszczą u mnie na blogu albo na fejsie, więc wrzucę tylko linki do recenzji obu tegorocznych wydawnictw „klasyków dubwave’u”: „#2” i „Bootleg”.
***
2020 to również czas wielu wznowień. Mnie bardzo ucieszył winyl mojego ulubionego francuskiego zespołu Doppler, „Si nihil aliud”, wydany przez Bigoût Records. Trzeba było czekać na to 16 lat.
„«Radio się skisiło» albo Załadowywanie rol papieru”.
(o)(o)
Sprawdzając, kim jest i czym się zajmuje Agata Stanisz („Pokrótce: (…) jest antropolożką, dźwiękiem z tej perspektywy badawczej zajmuje się od 2006 roku, a od 2011 roku zajmuje się dromologią i road studies nad transportem, infrastrukturą drogową, kulturą przemieszczenia się oraz krytyką tychże” – podpowiada wydawca kasety), potem czytając jej tekst „Field recording jako metoda etnografii poprzez dźwięk”, poczułem się jak ten biedny chłop grany przez Krzysztofa Majchrzaka (nie pamiętam, co to był za film), który nie wie, co ma zrobić, gdy widzi automatycznie otwierające się i zamykające drzwi. No ale cóż, szanuję Szarą Renetę, więc postanowiłem cokolwiek przysmucić na temat „3 square meters”.
Do field recordings zawsze miałem stosunek, delikatnie mówiąc, sceptyczny. Dziś patrzę na nie niemal tak, jak na każdy inny rodzaj nagrań: mogą być ciekawe albo takie sobie, mogą być też beznadziejne, nudne albo przykuć cię do głośnika na godzinę.
(o)(o)
To, co zrobiła Agata Stanisz, odbieram z należną, zwłaszcza że to miłe uczucie – słyszeć, że otaczające nas dźwięki też są muzyką. Na przykład „utwór” piąty: „Elba River Rain/The Ferry Glückstadt – Wischhafen, DE [4.7.11]” – przecież harsh/horror ambient. Albo „Piledriver song/Port in Randers, DK [17.8.12]” – mamy tu industrial sto razy ciekawszy niż nowa płyta Einstürzende Neubauten. Plus film z lektorem w „48h pauzen machen/Gas station in Mulhouse, FR [14.7.12]” – do tego zawsze mam słabość. Nawet dziś wolę obejrzeć stare filmy z nim niż z napisami (ostatnio, nomen omen, „48 godzin”). Ale wróćmy do tematu.
(o)(o)
„(…) jeśli są wśród Was osoby zajmujące się czynnie nagraniami terenowymi bądź/i kwestiami ekologii akustycznej doskonale wiecie, co jest najbardziej niechcianym dźwiękiem spośród wszystkich. Jest nim dźwięk silnika spalinowego. (…) Agata sprawi, że zaczniecie tych dźwięków słuchać, bo «3 square meters» jest nimi przepełnione. (…) album ten pozwoli z czułością na wsłuchanie się w te dźwiękowe «odpady»” – ponownie sięgam do notki z press packu.
No właśnie. Tak jak często wydaje mi się zabawne to, że obok jakiegoś wytworu sztuki współczesnej można przeczytać notkę, która ma naprowadzić widza na to, czym owo dzieło w ogóle jest, tak w przypadku „innej” muzyki (kłaniam się Pawlaczowi Perskiemu i jego naprowadzaniu słuchacza na kontekst i wymowę dźwięków wydawanych przez ten label i jego sublabel Patalax) czy takich wydawnictw jak „3 square meters”, chętnie posługuję się ściągami wydawcy. Dobrze skrojone zapewniają odpowiednie rozeznanie, ale nie zabierają przecież możliwości własnej interpretacji dzieła.
(o)(o)
Słucham „3m²” z zaciekawieniem i choć intuicyjnie rozumiem (o ile można coś rozumieć intuicyjnie) ideę stojąca za field recordings, to wciąż siedzi we mnie – zapewne ignoranckie i dość prostackie – pytanie o zasadność takowych nagrań. A nawet jeśli pytanie po chwili wydaje mi się bezsensowne, to i tak chętnie wysłuchałbym dyskusji na ten temat, wychodzącej poza „izmy” i frazesy.
Agata Stanisz – jak czytam – „Łącznie spędziła w kabinie kierowcy 16 tygodni przez 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu”… Więc osoba z wątpliwościami co do zasadności jej pracy powinna od razu dostać z liścia.
(o)(o)
A pisząc poważnie, słuchanie „3 square meters” było dla mnie ciekawym doświadczeniem, dzięki któremu przychylniej będę patrzył na field recordings. Poza tym, biorąc pod uwagę dorobek autorki Stanisz i to, jak ciekawą jest postacią (radzę poszperać w sieci), wydanie jej materiału przez Szarą Renetę to zdecydowanie nie byle co, wręcz sukces wydawnictwa.
I tylko szkoda, że dwudziestej piątej taśmy Szarej Renety nie zamyka opowieść podobna do tej, jaką słyszymy w drugim „utworze” na kasecie – „Driver’s log//Sobieszów, PL”.
Tak czy siak, dzięki „3 square meters” lecę sprawdzić, co zaproponowała Monika Wińczyk na „Japońskim dystansie”.
(o)(o)
Materiał do ściągnięcia w opcji „name your price”. Tradycyjnie zachęcam do wpisania czegoś powyżej zera.
Pewnie panowie nie przypuszczali, jak bardzo ponury, apokaliptyczny klimat ich muzyki będzie pasował do zaczynającej się wiosny 2020.
Dzięki debiutanckiej płycie Próchna stałem się fanem zespołu. To była jedna z rzeczy, jakie ukazały się w minionym roku. Bartosz Leśniewski, Artur Sofiński i Marcel Gawinecki grali na materiale wydanym przez Gusstaffa (CD, MC) i Don’t Sit On My Vinyl (LP) niełatwą do zaszufladkowania muzykę, w której wybrzmiewały echa industrialu, metalu, noise’u i pewnie czegoś jeszcze, co akurat nie przychodzi mi do głowy.
Epkę „Niż” (zapowiadał ją singiel „Śledzą nas”; jak się okazało – odrobinę odstaje od reszty) postrzegam jako trochę bardziej transową i jednocześnie bardziej noise’ową od poprzedniczki. Z przyjemnością słyszę tu echa Sutcliffe Jügend i Bodychoke (ale proszę się tym jakoś bardzo nie sugerować – jest kilka zespołów, które słyszę prawie wszędzie) – choćby w kapitalnym „Wietrze ze wschodu”, w którym pobrzmiewają też echa industrialnego post-punka Killing Joke.
Płytę nagrano w Studiu Cierpienie w Smarzykowie. Trzeba wspomnieć o doskonałej realizacji albumu, za którą odpowiadają Gawinecki i Sofiński (Marcel zrobił też miks, mastering – Maciej Miechowicz). Najlepiej słychać tę robotę („rytualne” bębny Sofińskiego to bodaj najmocniejszy punkt płyty) w zamykającym całość „Kim jesteś, po co przyszedłeś?”.
Tytułowy krzyk, w połączeniu z tym, co widzę za oknem i czytam w newsach ze świata, sprawia, że mam ciarki na plecach.
Próchno: „Niż” – 10 pierdolonych… powiedzmy, że gwiazdek. :)
(o)(o)(o)(o)(o)(o)(o)(o)(o)(o)
Premiera winylu (wraz z kodem do pobrania plików) – 18 kwietnia (Don’t Sit On My Vinyl), podobnie kaseta (Gusstaff). Wysyłka „Niżu” zamówionego w preorderze – 5 kwietnia. Zapraszam na stronę Gusstaff Records.
Do Próchna podchodziłem z dystansem, bo choć Marcel Gawinecki (m.in. Ugory i Melisa) oraz Bartosz Leśniewski (m.in. Artykuły Rolne i Obiekty) [trio zamyka Artur Sofiński z zespołu Drah, który akurat słabo znam] nie nagrywają niesłuchalnych rzeczy, to wszyscy owo Próchno podejrzanie mocno chwalili, a wiadomo, że muzyczny underground należy do środowisk, których członkowie lubią nawzajem się utwierdzać w przekonaniu, że jest świetnie, a może i jeszcze świetniej. Słyszałem też co prawda bardzo dobry singiel „Z kosą przez las”, ale dwa dobre numery to może i Hołdys by nagrał.
Gadałem też ostatnio z kumplem o tym, że męczą mnie od jakiegoś czasu nadęte kapele z wytatuowanymi i brodatymi chłopami w składzie i nawet średnio chce mi się jechać na Neurosis, a tu słyszę na Próchnie „rytualne” bębny, jak w bodaj „Enemy of the Sun”.
No więc słucham sobie tego tria z jakimiś uprzedzeniami z tyłu głowy, nie widząc niczego szczególnego w tym materiale, aż tu nagle – zażarło.
I to jest chyba najfajniejsze w słuchaniu muzyki. Są płyty, które podobają się od razu, ale potem nie ma się ochoty do nich wracać. Są takie, które rozczarowują, i nagle, w jednej sekundzie zaczynają wchodzić jak dobre piwo w wakacje.
Próchno ze swoim metalem dla niemetali, industrialnymi rytmami, ambientem, za który odpowiada raczej jakiś skacowany noise’owiec, niż Brian Eno, psychodelią, z intrygującym klimatem, za którym oprócz muzyki stoi okładka płyty i tytuły kawałków – jest propozycją, wybaczcie banał, niebojącą się czerpać od innych, ale też oryginalną. To jest po prostu zajebista, doskonale – choć brudno – brzmiąca płyta.
Brudny materiał, ale nie obrzydliwy. Gdybym szukał filmowych porównań, powiedziałbym, że jego brud kojarzy mi się raczej z „Taksówkarzem” Scorsese niż z rzygiem Smarzowskiego.
Numer „Z kosą przez las”, dłuższy o parę minut niż na singlu, to jest mistrzostwo świata.
PS W związku z tym, że kibole Neurosis są gorsi niż fani TVN24, informuję, że jestem fanem tego zespołu i kombinuję, żeby prosto z Warszawy jechać na niego do Gdańska.
PPS „Tym razem chciałbym zadać rozstrzygające pytanie: czy między kłamstwem a przekonaniem istnieje w ogóle przeciwieństwo?”.
P*I*G nie miałem do tej pory okazji usłyszeć, anonsowałem jedynie wspólny koncert z YC-CY i Ugorami.
„The Impulse Church” to niełatwy w odbiorze, ale więcej niż udany mariaż neofolku, industrialu trochę à la Throbbing Gristle, dźwięków, które tagujemy jako „experimental”, bo nie bardzo wiemy, co o nich pisać, „zimnej” lo-fi elektroniki, wykręconego post-rocka i Bóg wie czego jeszcze. Taki „Photoautotrophic Micropropagation Of Sperm Molecules In Sensual Impulse Of Creating” brzmi fragmentami jak improwizacja umierającego noiserockowca, któremu zachciało się grać jazz do industrialnego podkładu, ale nie umie albo nie ma sił.
Pod koniec lekka zamułka, ale tak czy siak „The Impulse Church” to bardzo dobra płyta.
Na Bandcampie są też inne nagrania, firmowane jako P*I*G.
Zespół, który poznałem dzięki zajebistej składance „Wohlstand” – z niemieckim i japońskim noise’em i noise rockiem. Można na niej znaleźć m.in. Surrogat, Merzbowa, Zeni Geva oraz Party Diktator. No i Mutter.
„Ich schäme mich Gedanken zu haben die andere Menschen in ihrer Würde verletzen” to pierwszy LP Niemców; całkiem niezły. Mamy na nim noise rock ożeniony z industrialem plus parę wstawek pozornie od czapy, które jednak nie zarzynają całości.
Mutter gra do dziś. Niestety, zespół wyewoluował w rejony czegoś, czego nazwanie „indie rockiem”, byłoby niezasłużonym komplementem. Do włączenie po raz kolejny ich płyty z 2014 roku, „Text und Musik”, skłoniłaby mnie jedynie pokaźna gratyfikacja finansowa. Ale „Ich schäme…” warta jest poznania. W sumie dużymi fragmentami jest po prostu zajebista.
***
Thomas Karsten. Jezu, jakie to jest złe. Aż musiałem wrzucić na blog. A i tak wybrałem co lepsze fotki. E, ładnie wkomponowało się w post i nie wygląda tragicznie. :)
Świetna składanka z niemieckimi i japońskimi zespołami noise’owymi oraz noiserockowymi, a także takimi raczej trudnymi do sklasyfikowania (mój ulubiony numer to Omoide Hatoba coverujący Pistolsów), jakiś brudny blues też się przypałętał. Są tu rzeczy znane i bardzo znane (między innymi Merzbow, Melt-Banana, Surrogat, Zeni Geva), jak i takie, których nie słyszałem wcześniej (na przykład Kissfreak Steven. Violent Onsen Geisha czy Sielwolf). Chyba sześć zespołów z „Wohlstand” gościło już na moim blogu.
Niemieccy artyści są raczej poukładani, a japońscy – raczej pojebani. Ktoś powie, że to stereotypowy osąd. No ale jak się posłucha „Wohlstand”, trzeba przyznać, że coś – poza wyjątkami – w tym jest.
Lata 90., wiadomo. Dziś takich składanek już nie ma.
Jedna z płyt, które przegapiłem w 2015. Skeleton Wrecks tworzą Dora Jahr i Gouédé Oussou. Jahr grała m.in. w nieodżałowanym Distorted Pony, Oussou, zarządzający Gibbon Envy Recordings, w Distorminal Deadwax, zespole personalnie powiązanym z autorami „Instant Winner”.
Mamy tu coś, co przypomina muzykę tych kapel, zwłaszcza skojarzenie z Distorted Pony może być odczuwalne: noise rock z industrialnymi naleciałościami. Zresztą ostatni, ponaddziesięciominutowy numer to już po prostu kawałek industrialny.
Zajebiście słucha się całości. Ciekawe, czy Skeleton Wrecks to efemeryda, czy dostaniemy więcej.
*** Emanuele (jest coś gorszego niż włoskie imiona męskie?) Ferrari to od jakiegoś czasu mój ulubiony fotograf. Piękne dziewczyny na prostych zdjęciach. Ma chłop dobrą rękę. Warto śledzić jego profil facebookowy, bo co chwilę wrzuca coś nowego. No ale na FB, wiadomo, wszystkiego nie może wrzucić, więc i na jego blog trzeba zaglądać.
kolejny zespół z trance syndicate (najpierw nazywali się mud honey). ich ep-ka, „sacred heart of crust”, była pierwszym wydawnictwem labelu kinga coffeya (butthole surfers). crust brzmi trochę jak skrzyżowanie pain teens z distorted pony plus elementy, powiedzmy, kabaretowe. grali w sumie długo: od 1987 do 1997. ogólnie rzecz biorąc, mieli trochę pecha, np. john hawkins został pchnięty nożem. wrócili w 2004 na jeden koncert.
10 fucking stars 