płyty 2021 (1). koza, dew, warstone, the klf, celestial swarm

Z nudów, siedząc w robocie, wrzucam po jednym, dwóch zdaniach na temat nowych płyt. Na razie nie słyszałem niczego, co wywaliłoby mnie z butów, ale całkiem przyzwoite rzeczy się zdarzyły, zwłaszcza DEW mi podeszło.

Początek roku to chyba nigdy nie jest ten czas, gdy kapitalne albumy wychodzą hurtowo, ale – jak znam życie – zaraz ludziska dopierdolą potężną dawką rewelacyjnych płyt.

(o)(o)

KOZA – Calcification of the Human Ghost [2021]

Na newalbumreleases.net ktoś wrzucił płytę zespołu KOZA (co to w ogóle za pokraczna nazwa dla metaluchów?) i dołączył do niej klip polskiego rapera xD.

Stoner/doom/sludge metal razy osiem. Brzmienie takie, że myślałem, iż ściągnąłem uszkodzone pliki mp3. Ale jednak nie: taki sound niechcący wyszedł albo miał wyjść. Mnie się podoba. W jednej z recenzji „Calcification of the Human Ghost” został on określony jako muddy. Ładnie i trafnie.

Dobra rzecz, do której w tym roku jeszcze wrócę.

(o)(o)

DEW – Rau. [2021; Pogorecords / Mörtel Sounds]

Oldskulowy, surowy, prosty (są tacy, co uznaliby, że prostacki) post-punk z ekspresyjnym wokalem oraz beatami zamiast perkusji, nagrany na żywo. Muzyka DEW ma w sobie również posmak noise rocka i industrialu i jest lepsza niż granie wielu nachalnie promowanych „nowych zespołów”.

Może i kandydat do zestawienia najlepszych płyt 2021. Ma „Rau.” w sobie coś pociągająco desperackiego, bez popadania w egzaltację.

(o)(o)

Warstone – Whose Roots Know Whence They Sprang [2021; Damien Records + MA Glory]

Battle grind, czyli grind plus odgłosy bitewne. Plus jeden akustyczny numer. Brzmi to niepoważnie, ale jednak Warstone wyróżnia się z tej całej grindowej sieczki.

Nie sądzę, żebym długo pamiętał o „Whose Roots”, ale kasetę chętnie bym przytulił.

(o)(o)

The KLF ‎– Solid State Logik 1 [2021; KLF Communications]

Muszę przyznać, że historia z martwą owcą, którą członkowie tego duetu wielu aliasów chcieli rzucić w tłum, średnio mi się podoba, choć doceniam symbolikę. Tak czy siak, jest to jedno z najoryginalniejszych zjawisk w historii popkultury, które chyba bez wielkiej przesady można postawić obok The Residents. Warto poczytać, czym był i jest duet tworzony przez Billa Drummonda oraz Jimmy’ego Cauty’ego.

THE KLF tworzyło utwory czasem niemal obrzydliwie taneczne, czasem awangardowe, czasem jest to miszmasz. Ta składanka z singlami (w zestawie wspaniałe klasyki „What Time Is Love?” i „3AM Eternal”) jest na to dobrym przykładem, bowiem nim całość kończy się wspólnym numerem z Extreme Noise Terror, możemy usłyszeć „Justified & Ancient” z wokalistką country Tammy Wynette na pokładzie.

The KLF zakończyli działalność, żeby pokazać środkowy palec przemysłowi muzycznemu. Dziś ich składanki można posłuchać m.in. na dymającym muzyków Spotify. I mam wrażenie, że ten krótki materiał – choć bardzo fajny – to nie jest idealny wstęp do poznania twórczości Brytyjczyków. Lepiej zacząć od „normalnych” płyt.

(o)(o)

Celestial Swarm – Gateways to the Necroverse [2021]

Udeathowiony black czy ublackowiony death – wszystko jedno. Ważne, że stereo jest – chyba sam szatan maczał w tym paluchy. Co ciekawe, wygląda na to, że płyta została nagrana w trzech różnych krajach (Australia, Francja, USA), więc cała czwórka sierściuchów, którzy za nią stoją, nie spotkała się w studiu. Na dodatek nie ma tu żywej perkusji. W związku z tym, że w Nowym Lepszym Świecie nie uświadczysz koncertów, nie padnie często powtarzane pytanie: „ciekawe, jak by to zabrzmiało na żywo?”.

Ciężki, brutalny materiał, trzymający poziom od początku do końca, wliczając niemal ośmiominutowy „The Harvesters”.

„kto wierzy w szatana, musi być pojebany, nie?” – podsumowanie 2020, cz. II

Pierwsza dycha podsumowania 2020 roku bardzo ładnie się ułożyła, więc nie chciało mi się pisać drugiej części, ale zapomniałem wspomnieć o dwóch wydawnictwach, którym kibicuję, tak że wypada to nadrobić.

FONORADAR RECORDS

Dawno temu dwóch początkujących biznesmenów wydało dwie kasety świetnego niemieckiego zespołu Couch – „Etwas Benutzen” (słuchałem wczoraj – gra jak ta lala) i „Fantasy”. Wydajesz kasety, ale pod szyldem „Vinyl” – można i tak. Na ten nośnik zapotrzebowanie się skończyło i nic poza Couch już się nie ukazało w Vinylu.

W dziwnym, pandemicznym roku panowie wrócili jako Fonoradar Records i, mówiąc krótko, rozjebali – tym razem na winylach i CD. Titanic Sea Moon, wznowienie „Killwater” Thing, nowy June of 44, kapitalny Luggage, Columbus Duo i Guiding Lights… W 2021, który pewnie będzie jeszcze gorszy niż kończący się rok, też pojawią się ciekawe rzeczy.

Zapomniałem wspomnieć nie o dwóch wydawnictwach, lecz trzech, bowiem mamy jeszcze

PAWLACZ PERSKI i PATALAX

Eksperymentalna muzyka na… kasetach, dużo dub techno, którego jestem może nie fanem, ale na pewno sympatykiem.

Jest Pawlacz Perski, ale jest też Patalax, który powstał również chyba po to, by opowiadać krótkie, psychodeliczno-surrealistyczne bajki. A może sublabel Patalax zawładnął Pawlaczem? Ten wydał w tym roku tylko dwa materiały (Jachna/Ziołek/Buhl i Wojtek Traczyk), ten od bajek – cztery . W tym bodaj najciekawszy: „Mulet” Monte Omok. Ale może tylko dlatego najciekawszy, że dopiero czeka u mnie na odsłuch kaseta „Bezruch” Mechu.

Przejdźmy do drugiej dziesiątki mych ulubionych płyt:

(o)

facs – void moments [trouble in mind records; 2020]

Post-punk i noise rock obok często rozbuchanego napierdalania mają też nurt minimalistyczny. Warto w tym miejscu wymienić australijskie My Disco (świetni byli na „Severe” [2015], na „Environment” [2019] od minimalizmu przeszli do pretensjonalności) oraz Luggage (kapitalna „Shift” [2019] i nie gorsza „Three” [2017], wydana u nas przez wspomniany Fonoradar). FACS grają w tej samej lidze i mniej więcej w tę samą grę, choć mam wrażenie, że na „Void Moments” nieco odeszli od swej surowości. Pytanie, czy słusznie. Tak czy siak, płyta świetna.

(o)(o)

the budos band – long in the tooth [daptone records; 2020]

Pod tym fajnym tytułem kryje się najlepszy istniejący soundtrack do najlepszego nieistniejącego amerykańskiego sensacyjnego filmu z lat 70.

(o)(o)(o)

pay for pain – pain [dark medicine; 2020]

Można grać w 2020 tzw. indie rock i nie być miałkim. Ta płyta to – może to krzywdząca opinia – tak naprawdę dwa numery: otwierający całość „Fallen Angel” i zamykający – „Until I Walk Through the Flames”. Paradoksalnie, gdyby Pay for Pain wydali singiel, uznałbym, że to za mało, żeby ich wrzucić do tego zestawienia.

(o)(o)(o)(o)

incantation – sect of vile divinities [relapse records; 2020]

Nigdy nie pokocham death metalu z powodu komicznego imidżu oraz debilnego przekazu, ale ta płyta to po prostu 12 doskonałych, ponurych numerów legendarnej kapeli, które fantastycznie wwiercają się w czaszkę.

(o)(o)(o)(o)(o)

oily boys – cro memory grin [cool death records, static shock records; 2020]

Brudny jak dupsko szatana punk czy tam hardcore Australijczyków po części związanych z doskonałą postpunkową kapelą Low Life. Dlaczego można grać tak dobrze punka? Chyba nie dlatego, że się nie jest z Polski. A może?

(o)(o)(o)(o)(o)(o)

odraza – rzeczom [godz ov war; 2020]

Chwilami płyta może irytować tym zaśpiewami à la górale, którzy wyszli z siłowni ze śpiewem na ustach, albo gitarami, jakby gościnnym występem raczył nas Grzegorz Skawiński. Ale tak czy siak, Odraza to obecnie bodaj najlepszy metal w tym kraju, z na dodatek niegłupimi tekstami (Furia przegrywa kretyńskimi lirykami Nihila). Inna sprawa, że jak popatrzysz na plecy koszulek Odrazy, widzisz, że jest to jednak, niestety, fucktycznie metal.

A jak bywa tak se na „Rzeczom”, to trzeba się wsłuchać wyłącznie w grę perkusisty – dobry typ. Nie wiem, czy lepsza ta płyta, czy surowa „Esperalem tkane”. Na pewno obejrzałbym krakowski zespół na żywo.

Bardzo ładna okładka. Plus ksywa Stawrogin (oczytani metale odczuwają dumę).

(o)(o)(o)(o)(o)(o)(o)

młody dzban – życie na parkingu (edycja żałosna) [2020]

Najpierw miałem tu wrzucić Oranssi Pazuzu, ale jak ostatnio słuchałem tegorocznej płyty Finów – „Mestarin Kynsi”, to w sumie miałem lekkie kino. Ten śmieszny wokal plus to muzyczne zadęcie – co za pierdolety. Więc niech będzie zamiast nich Młody Dzban – za porównania i wsamplowanie bohaterów „Chłopaków z baraków”.

A w ogóle to przecież Smarki wrócił:

(o)(o)(o)(o)(o)(o)(o)(o)

columbus duo and guiding lights – columbus duo avec guding lights [fonoradar records; 2020]

Głównie z powodu dwóch znakomitych numerów Columbus Duo.

recenzja

(o)(o)(o)(o)(o)(o)(o)(o)(o)(o)

jars – джрc III [pogo records; 2020]

Klasyczny, można powiedzieć, noise rock, ale to po prostu Jars, nie kolejna podróbka Unsane. Żeby tak u nas grano jak w Moskwie… I pomyśleć, że ludzie zachwycają się nową płytą METZ.

(o)(o)(o)(o)(o)(o)(o)(o)(o)(o)(o)

neil young & crazy horse – return to greendale [reprise records; 2020]

Koncert z 2003 r., prezentujący materiał z płyty „Greendale” wydanej w tym samym roku. Trochę od czapy wydawnictwo w tym zestawieniu, bo archiwalne, ale był to wspaniały występ, zwłaszcza „Be the Rain” chwyta za serce.

Young nagrywa w domu, wydaje archiwalne nagrania (w tym roku ukazało się 10-płytowe „Neil Young Archives Volume II: 1972–1976”, zawierające m.in. materiał z sesji z „Zumy”) – 75-letni Kanadyjczyk zawstydza młodych.

(o)(o)(o)(o)(o)(o)(o)(o)(o)(o)(o)(o)(o)

tar – live i inne

2019 był rokiem koncertówek Sonic Youth. W końcu znudziły mi się te bootlegi, a czarę goryczy przelały kiepskie „Rarities 2”. W tym roku z miłą chęcią odsłuchiwałem za to nagrań live jednej z moich ulubionych kapel lat 90., Tar.

Ach – uwaga, piszę jak Krzysztof Varga – pójść na koncert, i stresować się, czy aby na pewno zagrają „Dark Mark” i „Viaduct Removal”.

Oprócz koncertów (sami twierdzą, że w najwyższej formie byli, gdy grali z The Jesus Lizard), ukazała się płyta z nagraniami z prób „Abogados!” oraz materiał zespołu Luckyj, w których grało bodaj dwóch typów z Tar.

Szanuję za to, że zamiast wydawać te rzeczy na winylach, po prostu wrzucają je za dolara lub za darmo na Bandcamp.

***

Nie rozumiem ludzi, którzy ględzą o tym, że kiedyś było lepiej, że teraz nie ma dobrych płyt itp. Kiedyś było lepiej, kondonie, bo ważyłeś o 20 kilo mniej, a twój kac trwał dwie godziny, nie dwa dni. I tyle. Przecież obecnie świetnych polskich płyt wychodzi tyle w ciągu roku, ile kiedyś przez dekadę. Za granicą też dają radę.

Śmieszą mnie podsumowania z 50 albo setką pozycji, ale sam mógłbym dołożyć do tych swoich dwudziestu płyt wiele innych. Oto parę dodatkowych:

Jest tego od groma.

Wszystkiego dobrego w Nowym Roku.

„najlepszy dzień raczej masz już za sobą”

(o)(o)
(o)(o)
(o)(o)

W linkach składanka: po jednym kawałku z moich ulubionych płyt minionego roku. Nie najlepszych, a ulubionych (im kawałek dalej na liście, tym płyta bardziej mi się podobała). Dziś wychodzi tak wiele albumów, że robienie nadętych zestawień typu „Płyta roku” mija się z celem. Sam Oren Ambarchi wydaje kilka rzeczy rocznie, podobnie Matthew Shipp. Jakim cudem miałbym to wszystko ogarnąć?

Rok zacząłem od płyty Martim Monitz. Służyła mi jako soundtrack do jazdy na terapię poznawczo-behawioralną. Polecam. Płytę, nie terapię, bo ta przypomniała mi, czemu jeden z moich profesorów na filozofii gardził psychologią.

***

To było 12 miesięcy, w czasie których wyszło kilka dobrych polskich płyt. Na przykład Ukryte Zalety Systemu. Choć trochę się rozczarowałem, bo sądziłem, że to jakieś dzieciaki, a na koncercie widziałem, że jeden z członków zespołu jest bardziej siwy niż ja. Zaskoczył też Brooks Was Here, podobała mi się Melisa. Fantastyczną płytę nagrała Alchimia – załoga z Polakiem na pokładzie: Robertem Iwanikiem.

Co do zagranicy, nie trafiłem na naprawdę wielką płytę. Nie ukazał się żaden album noiserockowy, który rzuciłby mnie na kolana. Najbardziej w tej materii spodobał mi się materiał Super Luxury. My Disco i Cherubs (oba zespoły wysoko w zestawieniu) nie brzmią jednak jak noise rock.

No i Liturgy dało po głowie. Dziwny zespół.

***

Najlepsza piosenka: „Birds of Flims” Sun Kil Moon. To numer na miarę „Like a Rolling Stone”. Coś pięknego.

***

Nie obyło się też bez rozczarowań. Ostatni Protomartyr jest nudniejszy niż esej Michnika.

***

Na koncertach wielu nie byłem, choć np. [peru] widziałem trzy razy. Polecam wszystkim, bo to mili ludzie, a i instrumenty nie bardzo im przeszkadzają w graniu.

Największe wrażenie zrobił na mnie Sunn O))) na Off Festivalu. Inna sprawa, że ja na tych Offach niespecjalnie jestem trzeźwy.

***

Tu napisałem co nieco o polityce i naszej alternatywie, ale wykasowałem. Zamiast tego, ładna dziewczyna z fajnego filmu:

***

Przeczytałem też parę książek. Największe wrażenie zrobiły na mnie: „Limonow” Emmanuela Carrère’a, „Od zwierząt do bogów” Yuvala Noaha Harariego i „Sześć tysięcy gotówką” Jamesa Ellroya. Ten ostatni to ma łeb, ja pierdolę.

***

Odkryłem również sens życia: jest nim oglądanie „Seinfelda”. Niestety, ma on tylko dziewięć sezonów, a do dwóch ostatnich nie było napisów. Ale za to do „Deadwood” były wszystkie.

No i to, co zrobił Jon Voight w „Rayu Donovanie”… Kłaniam się w pas.

***

Filmy tez oglądałem. Najlepszy był „Mad Max: Na drodze gniewu”. W kinie czułem się niemal jak z Tatą za komuny na „Gwiezdnych wojnach” (tez dobre te nowe) albo „Indianie Jonesie”.

***

Dziękuję wszystkim, którzy pisali komentarze tu – na blogu, i na fejsie. Także wszystkim, którzy podsyłali swoje płyty: zwłaszcza Marcelowi, który chyba cztery we mnie wmusił. :) No i Piotrowi z Martim Monitz, który zachował się zaskakująco, ale zdecydowanie na plus.

Jeśli jakiejś nie wrzuciłem / nie zrecenzowałem – sorry. W pojedynkę prowadzę blog, a muszę jeszcze pracować, a weekendy mam zajęte piłką nożną.

***

Wszystkiego dobrego w Nowym Roku.

great falls / thou – wingwalker / prayer to god [2015] / lukáš dvořák

linki w komentarzach / links in comments

great falls

thou

bandcamp

hell comes home

Byłem troszkę napalony na ten singiel. Efekt nie jest piorunujący, ale niezły. Nie spodziewałem się, że te dwa covery będą lepsze niż oryginały Shellaca, ale jest dobrze, choć „Wingwalker” Great Falls jest trochę bezpłciowy, a dramaturgia „Prayer to God” została zastąpiona przez Thou darciem mordy.

Mimo tego warto posłuchać.

***

Lukáš Dvořák. Takie sobie te zdjęcia (choć niespecjalnie cierpię patrząc na urodę modelek), ale nie trafiłem ostatnio na nic ciekawego.

nihilosaur – death is the border that evil cannot cross [2013] / barbarella

bandcamp

Mój imiennik, który najwyraźniej śledzi 10 fucking stars, podesłał mi link do tego materiału z adnotacją, że co to za pierdololo, że Nihilosaur gra metal i że recenzenci chyba noise’u nie słyszeli. Ja, jak nieraz tu pisałem, jestem słaby w uszach, ale dla mnie ta kapela – bardzo dobra zresztą – to metal. Myślę, że nie tylko mnie może się „Death is the Border That Evil Cannot Cross” kojarzyć z Today Is The Day (OK, może średnio).

Aha, zespół jest ze Szczecina. Jak co drugi ostatnio na blogu.

***

Będzie (prawie) goła baba, bo politycznie niepoprawnie fani 10fs narzekają, że czasem nie ma. Nie ma to jak w sobotnie przedpołudnie składać mebel z Ikei, oglądając „Barbarellę” – kretyński, psychodeliczny film Rogera Vadima.

manta birostris – tasamouh [2014]

bandcamp

facebook

Manta Birostris gra coś, co można by nazwać, upraszczając, etno-punkiem. Kolega powiedział, że brzmi mu to, jak skrzyżowanie Smar SW (jak sądzę, idzie mu o ten okres działalności rzeszowian, gdy dało się już ich słuchać) z Inkwizycją. Mnie przypomina chwilami to, co robi THCulture (bardziej w sferze wychodzenia poza pankowy szablon niż w podobieństwie kompozycji). „Tasamouh” to zapewne jedna z bardziej oryginalnych płyt na naszej scenie HC/punk ostatnich lat. Piszę „zapewne”, bo nie bardzo teraz w niej siedzę.

Na pewno problemem tych nagrań jest to, że często nie brzmią, jak powinny. Wystarczy posłuchać niemal sludge’owych „Dwóch królestw” – aż prosi się o to, by gitary były cięższe. Przy takiej muzyce albo coś powinno brzmieć bardzo surowo, albo monumentalnie. Ideałem dla mnie jest prymitywizm „Samobójstwa” wspomnianego Smar SW bądź, że świadomie użyję oksymoronu, surowy przepych „Honour Found in Decay” Neurosis.

No i pojawia się jeszcze jeden problem polskich płyt (również tych nagrywanych w mainstreamie): wokal często wysunięty gdzieś tak 15 kilometrów przed instrumenty. Przecież jak Ex Pert z Inkwizycji zaczyna się drzeć w „Krew za krew 2” (pojawia się tu bardzo ładne zdanie: „Nienawidzę cię i nie pamiętam za co”), nie słychać niczego innego.

Ten materiał dużo by zyskał, gdyby nagrał go Steve Albini w Electrical Audio. :)

Wskazane minusy nie dotyczą na pewno trzech utworów. Spokojnego, choć trochę niepokojącego „Serca”, będącego melodeklamacją na tle pojedynczych dźwięków gitary, oraz wstępu i zakończenia, zupełnie nieprzystających do „scenowej” rzeczywistości. (Zakończenia jak zakończenia – finał to dwa kawałki demo).

Tytułowy utwór to poemat wyrecytowany przez syryjskiego uchodźcę, Adiba Shamouna. Płytę zamyka (siedmiominutowy!) psalm, śpiewany w języku aramejskim przez chór starego kościoła libańskiego.

Informacje na temat tych intrygujących numerów przekazał mi Adam Sokół, wokalista i gitarzysta Manta Birostris (informacje na bandcampie na temat zespołu i płyty są niemal zerowe, a przydałoby się chociażby napisać o tym, jakie instrumenty pojawiają się w nagraniach). Widać, że chłop lubi udać się nieco dalej niż do pobliskiego hipermarketu. Podziwiam takich ludzi, bo sam przed wyjazdem do Krakowa (półtorej godziny autobusem) czuję się, jakbym miał pojechać maluchem do Syrii.

„Tasamouh”, choć łykam w całości, wypada lepiej w tych trzech numerach, które nie mają wiele wspólnego z estetyką HC/punk.

Poprzednia płyta, „Bóg urojony” (można ją znaleźć również na bandcampie), wyszła na CD. „Tasamouh” czeka na swego wydawcę. Winyl z wkładką ze zdjęciami z Bliskiego Wschodu to byłoby coś.

guantanamo party program – II (chaos w mojej głowie, 2013)

Wydawca pogania, więc trzeba w końcu napisać recenzję. :)

***
Sludge i post-metal to dość wyliniałe gatunki. Może nie aż tak, jak np. post-rock, ale – zwłaszcza ten drugi – bywa skamieliną. Widząc zespół otagowany w ten sposób, nie spodziewam się wiele. Czasem jednak trafia się na coś dobrego.

Gdybym miał wymienić dwie najlepsze płyty z ostatnich lat, które można by zaklasyfikować jako sludge, wskazałbym „A Small Turn of Human Kindness” Harveya Milka oraz „Honor Found in Decay” Neurosis. Obie leżą po przeciwnych stronach. Pierwsza to minimalistyczny walec, a – jak by to nie brzmiało – żywi klasycy z Oakland nagrali płytę wręcz ocierającą się o patos, ale nigdy o pretensjonalność. Guantanamo Party Program stoi mniej więcej pośrodku.

***
To, co cechuje wspomnianych Harveya Milka i Neurosis, to doskonali wokaliści (w pierwszym przypadku Creston Spiers, w drugim Scott Kelly i Steve von Till). No i wokal – celnie nazwany przez kogoś „matowym krzykiem” – jest najmocniejszą stroną „II” Guantanamo Party Program. Kiedy Darek Liboski drze się, że „nie ma już nic”, to faktycznie można odnieść wrażenie, że nie ma już nic.

No właśnie, teksty. Te robią wrażenie. Ponure, świetnie korespondujące z niepokojącym klimatem tworzonym przez muzykę, ale i okładkę oraz zdjęcia. Niełatwo jest operować taką poetyką i nie otrzeć się o śmieszność.

***
Wróćmy do muzyki. Jeżeli mam jakiś zarzut wobec GPP, to taki, że to, co grają, czasem… zbyt ładnie brzmi, jest nie dość surowe. Pierwszy przykład: w „Zapomnianych twarzach” pojawia się (2:50) świetny noiserockowy bas, ale wrażenie zostaje stłumione przez raczej banalny psychodel gitary.

Słuchanie „II” sprawia mi dużą przyjemność, ale lubię też wyobrażać sobie, jak ta bardzo dobra płyta powinna brzmieć w miejscach, w których zabrakło trochę mięcha. Cała powinna być brudna jak wokal.

[4+/6]

bandcamp

fb

chaos w mojej głowie (cd)

caramba (winyl)

zeni geva – total castration [1991]

linki w komentarzu / links in comments

zeni geva

kk null

Kiedy chyba dwa tygodnie poznałem kolejnych artystów, którzy wystąpią na Off Festivalu, przeżyłem lekką załamkę. Smashing Pumpkins, Molesta… Szkoda gadać. Aż tu nagle – jeb! Zeni Geva. No i pięknie. Choć w sumie nie ufam składom bez basu.

Tu chyba lepiej było:

smar sw – samobójstwo [1996]

 

TRACKLISTA:
1. Strach (211 kbps)
2. Na rzeź (204 kbps)
3. Kultura wieku atomowego (203 kbps)
4. Świadoma droga (222 kbps)
5. Antidotum (220 kbps)
6. Miasto (243 kbps)
7. Skowyt (240 kbps)
8. Samobójstwo (216 kbps)
9. Obcy (196 kbps)

DOWNLOAD

smarsw.com

 

Pamiętam kasetę wydaną przez QQRYQ, o tym, że ten materiał wyszedł na CD (Canal 666) dowiedziałem się w sumie niedawno. Jeśli ktoś wie, gdzie można kupić płytę, niech da znać – usunę upload i poinformuję o możliwości kupna Samobójstwa.

Smar SW zaczynał od prostackiego punka, a skończył na muzyce, która bardziej może się kojarzyć z Neurosis niż z jakąś jabolową chujnią. Najlepszy na płycie jest Skowyt – fenomenalny kawałek napisany do wiersza Ginsberga. Zresztą płyta nie ma słabych stron, a Świadoma droga, Antidotum czy Na rzeź miażdżą jaja. Jeżeli chodzi o autorskie liryki, to mamy tu refleksje na znane tematy (państwo, religia, cywilizacja), ale podane w ciekawej formie. Widać, że ich autor na widok książki nie chowa się w szafie.

Wrzucam Samobójstwo znalezione kiedyś w necie – w bardzo dobrej jakości.

Płytę nagrali: Yogurth – gitara i wokal; Kaktus – bas, Słoniu – bębny, Sezon – wokal oraz gościnnie: Cleo – wiolonczela i Bocian – konga.

Kasetę można kupić tutaj. Jeżeli chodzi o cd, to nie mam pojęcia, czy jest gdzieś dostępny.

Obecnie chłopaki działają (chyba wciąż działają) jako THCulture.

Bonus nr 5: Nobuyoshi Araki