gars – gdy agresja rodzi spokój [bajkonur records; 2014]

bandcamp

gars.com.pl

Trudno powiedzieć, żeby to był oryginalny zespół. Każdy w miarę oblatany w gitarowym graniu pewnie odniesie wrażenie, że poszczególne fragmenty z czymś mu się kojarzą (zwłaszcza początki utworów; to wrażenie jest naprawde dziwne).

Czy to – brak oryginalności – wada? Czasem tak, czasem nie. W przypadku GARS raczej tak. Można odnieść wrażenie, że zespół robi wiele, by być oryginalnym (od tytułów płyt i kawałków, po graficzną stronę wydawnictw – okładka jest bardzo ładna), ale muzycznie (pewnie nieświadomie) często modyfikuje jedynie cytaty z innych kapel.

GARS chyba bardzo chcą być serio (a, jak widać na zdjęciu, raczej nie wyglądają na ponuraków), zrobić coś zajebistego. W materiale prasowym czytamy: „(…) czuć w tych dźwiękach kolektyw (? – dop. 10fs) i ciemną mistyczną plemienność”. Sorry, ale dla mnie zbyt dużo w tym (w graniu i w pisaniu) patosu, i efekt jest taki, że np. pierwszy numer brzmi jak undergroundowa Coma. Ostatni, „gadany” kawałek (z tekstem Józefa Czechowicza) też nie pomaga.

Garsi zrobili krok do przodu w porównaniu do poprzedniego materiału, „Gruzów absolutu, rewizji symboli”. Są na „Agresji” słuchalne, choć mało oryginalne momenty, a całość – nagrana na setkę – brzmi surowo (niemal jak demo). Problem jednak polega na tym, że choć wierzę w szczerość kapeli, to ich twórczość wydaje się mi wydumana. No i czy surowość brzmienia nie koliduje z tą całą poważką serwowana przez GARS?

Nudząc się w robocie, przejrzałem w necie recenzje płyty „Gdy agresja rodzi spokój” (kilka stron, aż do momentu, gdy pojawił się link z tekstem „Rzucił się na policjanta i odgryzł mu palec”). Same pozytywne. Widać to ja jestem zrzędliwym ciulem, skoro wszystkim się ta płyta podoba.

beyond the event horizon – event horizon [wyd. własne; 2014]

bteh.net

fb

bandcamp

Nie rozumiem, czemu zespoły wybierają nazwy, które trudno zapamiętać. Wiadomo, Slayer, Dezerter czy Sex Pistols są już zajęte, ale można się chyba nazwać lepiej niż Beyond The Event Horizon czy Ceaseless Desolation.

Płyta BTEH trafiła na czas, gdy raczej nie po drodze było mi z takimi klimatami. Mamy na „Event Horizon” coś pomiędzy post-rockiem i post-metalem z dodatkiem progowych klimatów (tych nie ma, i chyba dobrze, zbyt wiele; to, co jest, wystarczy). A ja ostatnio słuchałem głównie prostego rocka z tekstami o nudzie, dziewczynach itp., a moją ulubioną „płytą” były nagrania PRL z Rock Opole ’95.

Patrząc na tytuły kawałków, wystraszyłem się, że pojawi się na płycie zły wokal wyśpiewujący złą angielszczyzną złe teksty. Jednak „Event Horizon” jest w całości instrumentalna i niewiele złego mogę o niej powiedzieć.

Wysłuchałem CD kilka razy (ponoć dopiero po trzykrotnym, skrupulatnym wysłuchaniu płyty, można napisać uczciwą recenzję. Pamiętam, że Wojciech Soporek pisał w „Non Stopie”, że aby wysłuchać trzykrotnie płytę Debbie Gibson „Electric Youth”, musiał się przywiązać do krzesła) bez znudzenia, a kilka razy materiał przykuł moją uwagę, czego – biorąc pod uwagę estetykę, jaką operuje BTEH – nie spodziewałem się.

Gdybym był nastolatkiem, pewnie nie łyknąłbym „Event Horizon”, bo to płyta spójna, przewidywalna. Ale teraz, jako stary dziad, nie traktuję przewidywalności w muzyce jako wady. Raczej działają mi na nerwy udziwnienia, bezsensowne wstawki. Tu jest wszystko na swoim miejscu: gitary dobrze brzmią, bębny jeszcze lepiej, bas też jest OK, elektronika, która często jest przekleństwem rockowego grania, tu daje dużo dobrego. Post-rock, który – jak na tak wyeksploatowany gatunek – brzmi naprawdę dobrze, więc fani gatunku powinni być ukontentowani.

Ja,choć wolałbym usłyszeć „Bajerowałem ją trzy miesiące / Traciłem czas, wydawałem pieniądze”, też nie narzekam.

young widows – split series [2009] / gosia janik + fernando ocaña

Cztery okładki mają się zgrabnie łączyć w jeden obrazek.

linki w komentarzach / links in comments

young widows fb

temporary resistance ltd

Cztery splity, osiem kawałków. Young Widows towarzyszą kolejno: Bonnie ‚Prince’ Billy, Melt-Banana, Pelican i My Disco. Nie ma tu żadnego numeru, który nie pozwoliłby zasnąć, ale całość robi przyjemne wrażenie. O dziwo, najbardziej podszedł mi chyba Will Oldham. Zorientowałem się też ostatnio, że muzyka Melt-Banana, którą traktowałem jako raczej mało słuchalną, wchodzi mi jak dance punk. Zresztą trochę tak brzmi to, co grają Japończycy, tyle że jest szybsze.

Pierwsze dwie płyty YW, „Settle Down City” (2006) i „Old Wounds” (2008), to esencja noise rocka, trudno znaleźć lepsze w latach 00. (inna sprawa, że dekadę wcześniej konkurencję mieliby nieporównanie większą). Na trzeciej płycie (2011) trio z Louisville zmieniło styl grania i muszę przyznać, że nie do końca „In and Out of Youth and Lightness” do mnie trafia. Ale gdy wyskakuję z taką opinią, to raczej nikt mi nie przytakuje (pozdrowienia dla Hadego z DCF i Jorge z [peru]).

Young Widows nagrywają nową płytę. Ciekawe, jak będzie brzmieć.

***

Gosia Janik + Fernando Ocaña. Takie sobie te fotki (choć kobiety piękne), jednak kot załatwił publikację na blogu.

guantanamo party program – II (chaos w mojej głowie, 2013)

Wydawca pogania, więc trzeba w końcu napisać recenzję. :)

***
Sludge i post-metal to dość wyliniałe gatunki. Może nie aż tak, jak np. post-rock, ale – zwłaszcza ten drugi – bywa skamieliną. Widząc zespół otagowany w ten sposób, nie spodziewam się wiele. Czasem jednak trafia się na coś dobrego.

Gdybym miał wymienić dwie najlepsze płyty z ostatnich lat, które można by zaklasyfikować jako sludge, wskazałbym „A Small Turn of Human Kindness” Harveya Milka oraz „Honor Found in Decay” Neurosis. Obie leżą po przeciwnych stronach. Pierwsza to minimalistyczny walec, a – jak by to nie brzmiało – żywi klasycy z Oakland nagrali płytę wręcz ocierającą się o patos, ale nigdy o pretensjonalność. Guantanamo Party Program stoi mniej więcej pośrodku.

***
To, co cechuje wspomnianych Harveya Milka i Neurosis, to doskonali wokaliści (w pierwszym przypadku Creston Spiers, w drugim Scott Kelly i Steve von Till). No i wokal – celnie nazwany przez kogoś „matowym krzykiem” – jest najmocniejszą stroną „II” Guantanamo Party Program. Kiedy Darek Liboski drze się, że „nie ma już nic”, to faktycznie można odnieść wrażenie, że nie ma już nic.

No właśnie, teksty. Te robią wrażenie. Ponure, świetnie korespondujące z niepokojącym klimatem tworzonym przez muzykę, ale i okładkę oraz zdjęcia. Niełatwo jest operować taką poetyką i nie otrzeć się o śmieszność.

***
Wróćmy do muzyki. Jeżeli mam jakiś zarzut wobec GPP, to taki, że to, co grają, czasem… zbyt ładnie brzmi, jest nie dość surowe. Pierwszy przykład: w „Zapomnianych twarzach” pojawia się (2:50) świetny noiserockowy bas, ale wrażenie zostaje stłumione przez raczej banalny psychodel gitary.

Słuchanie „II” sprawia mi dużą przyjemność, ale lubię też wyobrażać sobie, jak ta bardzo dobra płyta powinna brzmieć w miejscach, w których zabrakło trochę mięcha. Cała powinna być brudna jak wokal.

[4+/6]

bandcamp

fb

chaos w mojej głowie (cd)

caramba (winyl)