Split zespołów, które wyraźnie wyróżniają się w polskim – przepraszam za wyrażenie – „niezalu”.
(o)(o)
Columbus Duo (Irek Swoboda – bębny; Tomek Swoboda – gitara, wokal) jest niepodobne zupełnie do nikogo, od lat idzie swoją drogą. I niezależnie od tego, czy gra abstrakcyjną, zgrzytająco-trzeszczącą muzykę, czy – jak teraz – dość przystępną, jest to po prostu Columbus Duo.
(o)(o)
Guiding Lights (Joanna Świderska – bas, theremin, wokal; Piotr Mączkowski – perkusja; Łukasz Ciszak – gitara, wokal) obecnie wyróżnia się tym, że gra coś, co można otagować jako „math rock” – czyli gatunek u nas nieuprawiany.
(o)(o)
Gdy pisałem o którejś z płyt Columbus Duo, zastanawiałem się, czy panowie – w swoich szumach, trzaskach i generalnym wyjebaniu na to, by komukolwiek się spodobać – nie doszli do ściany. Teraz grają zupełnie inną muzykę, bardziej przyjazną dla ucha. No i zaskakującą. Pierwszy numer – dziesięciominutowy, doskonały „Obligé, mec” – to przecież jakiś maniakalny blues. Drugi, „Ville”, też raczej przyjemny, niż wywołujący dyskomfort u słuchacza.
(o)(o)
Guiding Lights również radykalnie się zmienili. Od szybkich indie-punkowych (ale durne określenie – mojego autorstwa) numerów do wspomnianego math rocka.
(o)(o)
(W sumie Columbus Duo odejście od wypracowanego stylu zasygnalizowało już na koncertówce „Schein”, a Guiding Lights na epce „Ok for Now”).
(o)(o)
Polecam koncerty obu zespołów. Byłem na ich wspólnym (tzn. nie grali razem w piątkę, tylko jedni po drugich) występie w październiku ubiegłego roku w krakowskiej Bazie. „Weterani” zagrali wybitnie, „młodzież” – bardzo dobrze.
(o)(o)
Z uwagi na oba numery Columbus Duo kolejne udane wydawnictwo Fonoradar Records pewnie trafi do mojego podsumowania najlepszych albumów roku. Guiding Lights jest tu trochę za mało (niecałe sześć minut, w tym minuta czegoś w rodzaju ambientu), żeby się zachwycić. Ot, zajawka przed dużą, mam nadzieję płytą. Tylko i aż tyle. No chyba, że znów zmienią styl.
(o)(o)(o)(o)(o)(o)(o)(o)(o)(o)
