gray matter – food for thought [1985] / die trude

give me / a clue

dischord

Zespół z Dischordu, więc jego muzyka określana jest jako post-hardcore. A to punk, i taki bardziej brytyjski.

Chociaż na żywo brzmieli inaczej.

„Kiedy miałem 16 lat, ludzie mówili mi, że życie po trzydziestce nie ma sensu. Dziś stwierdzam, że mieli rację”. Kto to napisał?

Moje początki z punk rockiem nie były najlepsze. Pamiętam, że jak pojechałem na swój pierwszy koncert, to przed nim chciała mnie napierdalać jakaś wielka, tłusta, szpetna punkówa (sic!). Na dodatek nie wszedłem do klubu, bo był przepełniony (więc to musiał być Dezerter). Potem już było lepiej, choć po jakimś czasie oddaliłem się od tych klimatów, bo jakoś nigdy nie czułem się w tym wszystkim do końca swojo. Nigdy nie lubiłem „ruchów”, „subkultur” itd., a punk był dość – wbrew pozorom – zuniformizowany i politycznie poprawny. No i w imię walki z „faszyzmem” inkorporował nawet najbardziej skretyniałe idee. Pamiętam, jak na jakiejś katowickiej czad-giełdzie ulotki rozdawał koleś z Ruchu Radykalno-Postępowego (tak, było takie cudo), organizujący… „Guevariady” (mógł równie dobrze robić „Hitleriady”). Widuję go w jednej z knajp przy Mariackiej w Katowicach. Jebany, zawsze sępi fajki.

Wzięło mnie na wspominki, bo jeden z kawałków z „Food For Thought”, „Give Me A Clue”, przypomina mi właśnie tamte stare, dobre czasy. Czasem sobie myślę, że to dobrze, że wtedy nie było ajfonów, netu itp. Jak masz mniej, to  bardziej się nad tym pochylasz. Kupowało się kasetę na czad-giełdzie i katowało do urzygu. Teraz nawet nie pamiętam, jak wygląda większość okładek płyt, których słuchałem w 2012.

Rok, dajmy na to, 2005 wydaje mi się być dość odległą przeszłością. Kiedy myślę o połowie lat 90., mam wrażenie, że wspominam życie kogoś innego niż ja.

Będziemy obserwować postępy ciemności.

***

Stefanie Anastase i Claudia Kohn vel die Trude. Mogem w sumie dać tylko linka, ale to jest tak dobre, że postanowiłem wkleić w bloga. Fotki podesłał Biedrzyn.